Met dans de wereld een stukje beter maken
Dans is een universele taal. Iedereen begrijpt het en iedereen kan het. Juist daarom verbindt het zo sterk.
De wijk in
de Stilte zoekt bewust de wijken op waar bewoners minder snel zelf naar een voorstelling zouden gaan. “Mensen uit de Hoge Vucht en de Heuvel bijvoorbeeld, zien we niet vaak bij onze vrije voorstellingen. Daarom programmeren we juist daar, in buurthuizen of wijkcentra. Zo kunnen ouders en kinderen samen kijken, laagdrempelig en dichtbij.”
Ook in zorginstellingen ontstaan nieuwe podia. Samen met partners zoals Surplus (woonzorgcentrum Elisabeth) onderzoekt Susanne hoe voorstellingen bewoners, hun families en de wijk dichter bij elkaar kunnen brengen. “Het mooie is dat je ze samen iets laat beleven. Dan gebeurt er echt iets.”
Intunen en finetunen
“Als het even kan stemmen we onze voorstellingen en workshops af op wat er nodig is,” zegt Susanne. “Wat speelt er in die wijk of op die school en waar mag de nadruk op liggen? Maar ook: waarop juist niet? Daarom bouwen we aan duurzame relaties. Met veel scholen en kinderopvangorganisaties werken we al jaren samen. Als je elkaar goed kent en langere tijd samen optrekt, voel je steeds beter aan wat er nodig is. Zo kun je maatwerk leveren en je aanbod steeds verder finetunen.”
Iedereen kan meedoen
Omdat dans en muziek geen gesproken taal nodig hebben, kan ieder kind het beleven, ongeacht het taalniveau. “Juist door beweging en expressie leren kinderen nieuwe woorden, maar ook hoe ze zich op andere manieren kunnen uitdrukken. Het levert vaak bijzondere momenten op. Zoals een teruggetrokken kind dat in het begin nog heel klein beweegt en ineens merkt: hé, dit kan ik. En dan volop meedoet en na afloop vertelt wat hij voelde. Je ziet ze gewoon groeien in hun zelfvertrouwen, wat ook de pedagogisch professional of leerkracht verrast. Daar ga je na afloop dan over in gesprek, zo van: hoe houden we die openheid vast?”
In gesprek
De voorstellingen van de Stilte zijn gelaagd. Er is niet één vaste boodschap of bedoeling, waardoor iedereen het anders beleeft. “Je mag in de voorstelling zien wat je wilt. Het gesprek dat hierdoor na afloop ontstaat, over wat je zag en voelde en hoe de ander het beleefde, is zó waardevol. Je leert er ook van. Over jezelf en over de ander.”
Het zogenoemde 1-2’tje is dan ook vaste prik in het aanbod van het gezelschap en sinds dit schooljaar weer terug op scholen in Breda: eerst dansen, dan praten en daarna doen. Kinderen kijken naar een duet van tien minuten en gaan daarna in gesprek over wat ze hebben gezien en ervaren. Daarna volgt de workshop, waarin ze zélf aan de slag gaan. Ze ondervinden dan aan den lijve hoe het is om te dansen en wat de voorwaarden kunnen zijn om tot samenwerking in dans te komen.
Een moment van verbinding
“Dans raakt en verbindt. Je ziet dat voor je ogen gebeuren, in de ogen en houding van je publiek,” vertelt Susanne. “Zoals laatst bij de voorstelling ‘Taama’ in BRIK Festival in Huis van de Heuvel. Er werd gezongen, gedanst en muziek gemaakt en een meisje ging helemaal op in wat er gebeurde. Geen woord Nederlands en toch probeerde ze mee te zingen. Haar vader zat naast haar. Eerst nog achterovergeleund, maar later meegenietend en – verrast door zijn dochter - helemaal mee in het moment. Die twee maakten samen iets mee dat ze niet snel zullen vergeten. Fantastisch om te zien.”
Samen sterker
de Stilte wil zoveel mogelijk Bredanaars in contact brengen met podiumkunst, vooral de kinderen. “Om dat te bereiken moeten we blijven verbinden. Met je publiek natuurlijk, maar ook met de partners in de stad en onderling als instellingen en gezelschappen. Niet ieder op een eigen eilandje, maar samen sterker. Zo leer je van elkaar en betrek je doelgroepen die je alleen misschien nooit had bereikt.”
Benieuwd waar de Stilte deze weken danst? Check de agenda op destilte.nl en ontdek wanneer er een voorstelling bij jou in de buurt is.
destilte.nl | @destilte
Sinds begin dit jaar telt Breda zes cultuurcoaches die vanuit culturele instellingen de cultuurdeelname in wijken en dorpen een flinke boost moeten geven. De focus ligt op jongeren én op Bredanaars die, om welke reden dan ook, wat verder van het cultuuraanbod afstaan. De missie in een notendop: de paden op, de lanen in om kunst en cultuur naar de mensen toe te brengen. Naar waar ze wonen, werken en elkaar ontmoeten.